Tuurlijk, kranten gingen in de papierbak en plastic verpakkingen deed ik in de PMD-zak. Maar daar is alles wel mee gezegd. Verder verdween er vooral veel in de ‘gewone’ prullenbak. Ik had soms de taak om de kliko aan de weg te zetten. En zonder er al te veel bij na te denken, moest ik regelmatig de grote hoeveelheid grijze zakken in die kliko aanstampen. Om er zo voor te zorgen dat de deksel uiteindelijk nog dicht kon.
Toen ik op mezelf ging wonen en me toevallig moest verdiepen in het scheiden van afval, ging er een lampje branden. Voor die tijd dacht ik nooit echt na over wat er met die grijze zakken restafval gebeurde. Maar toen ik na het lezen van een aantal gemeentelijke berichten eens ging lezen op het internet, kwam ik er achter dat die berg restafval niet op magische wijze opeens gesorteerd werd. De hele boel ging gewoon de oven in. Dat is niet alleen slecht voor het milieu. Maar ook onwijs zonde van alle herbruikbare materialen die nog tussen dat restafval zaten. En, zo las ik, dat waren er best veel.
Elke keer als ik nu iets wil weggooien, kijk ik op het lijstje waar het moet.
Er ging een ware “afvalwereld” voor me open. Zo blijken blikjes voor frisdrank bijvoorbeeld gewoon in de zak voor het plastic te mogen. En alle etensresten, die kunnen in de groene container. De lijstjes-liefhebber in mij werd enthousiast. En ik besloot wat overzichten met instructies voor het goed scheiden van afval op te hangen in mijn keuken. Elke keer als ik nu iets wil weggooien, kijk ik op het lijstje waar het moet. En zoals ik verwachtte, ken ik na bijna een maand het meeste al uit mijn hoofd. Dus in plaats van dat ik mijn afval gedachteloos in de grijze container gooi. Scheid ik mijn afval nu minstens even gedachteloos in de daarvoor bestemde bak of zak. Voor mij nu nog maar een héél kleine moeite, maar een heel groot verschil voor recycling en milieu! Én ik houd nu zelfs ruimte over in mijn kliko.